Առավոտ էր: Քաղաքը դեռ չէր արթնացել: Ընդհանրապես քաղաքը միշտ քնած էր` թե գիշեր, թե ցերեկ: Քնած էին բոլորը: Քնած էր ամեն ինչ: Քնած էին մարդկային հոգիները: Քնած էին շենքերը: Քնած էր ծովը: Միայն արթուն էր մեկը: Նա Ճշմարտությունն էր: Նա միշտ արթուն էր: Մեկ միլիոն, թե մեկ ու կես միլիոն տարի էր ապրել: Այլևս չէր հիշում: Տեսել էր նա ամեն ինչ: Աշխարհի ստեղծումից մինչև կրակի հայտնագործումը, մինչև առաջին քաղաքակրթության ստեղծումը և աշխարհի զարգացումը: Պատերազմներ էր տեսել և դրանց մեջ արյան ծովեր, մարդկային չարության և ագահության ծովեր: Նա կարոտում էր առաջվա մարդկանց, որ երջանիկ էին ոչնչից: Այդ մարդիկ միշտ ուրախության մեջ էին: Պայծառ էին ինչպես արևը անամպ երկնքում: Բայց կամաց-կամաց չքանում էին այդ մարդիկ և նրանց մեջ արթնանում էր չարությունը, այն չարությունը, որը հիմա սփռված է ամբողջ քաղաքով: Պարոն Ճշմարտությունը հալածվում էր նրանց կողմից: Ճշմարտությունը հայտնվեց դեպրեսիայի մեջ ոչ թե հոգու սովից ու հոգու աղքատությունից, այլ իրական սովից և իրական աղքատությունից: Այդ մարդիկ ունեին ամեն ինչ, սակայն չունեին ոչինչ: Բայց Ճշմարտությունը դեռ հալածվում էր: Քայլում էր պարոն Ճշմարտությունը փողոցներով, դիպչում էր մարդկային հոգիներին, տեսնում նրանց հոգու սովը:
Կարծես թե մի վարակ էր տարածվել քաղաքում և վարակել բոլորին, և չկար որև է հակավարակ դրա դեմ: Մեռել էր քաղաքը արդեն…
Մերի Երանոսյան 