Կարդացի չինական և ճապոնական պոեզիայից տողեր, ծանոթացա, փորձեցի պատկերացնել: Ամեն ինչ պատկերավոր է, եթե գոնե մի քիչ երևակայություն ունես: Կարդալով բանաստեղծությունները՝ պատկերացնում էի տեսարաններ, դրվագներ, պատկերներ: Ես զգացի, լսեցի և ապրեցի: Եվ չինական և ճապոնական պոեզիաններն էլ հետաքրքիր են յուրովի: Սկսեմ չինական պոեզիայից:
Չեմ կարող ասել, որ երկու պոեզիաններն էլ հավասարաչափ հավանեցի: Չինական պոեզիան ավելի տպավորիչ էր: Չինական պոեզիայում բնության պատկերներ էին. նկարագրվում էր ամառը, աշունը, ձմեռը, գարունը: Կարդալով բանաստեղծությունները՝ հիանում էի և զարմանում, թե ինչպես են մի քանի բառով ամբողջական պատկեր ստեղծում: Դա իսկապես բարդ է: Կարդում էի, հանկարծ կանգ առա, սկսեցի մտածել՝ արդյոք կարող եմ ես էլ այդպիսի մի բան ստեղծել: Մտածեցի, մտածեցի և հասկացա, որ գուցե դեռ տարիքս չէ և չեմ կարողանա այպիսի գլուխգործոցներ ստեղծել, շարունակեցի կարդալս: Դուք էլ կարդացեք:
Ուղեկցում եմ գարնանը
Անց են կենում օրեն անվերջ,
Ծերությունն է մոտենում ինձ,
Տարիներն են գնում անդարձ,
Եվ գարունն է գալիս նորից:
Ե՜կ, վայելենք աշխարհն արար,
Մեր թասերում դեռ գինի կա,
Ծաղիկներին մի ափսոսա,-
Նրանք նորից աշխարհ կգան…
Մի քիչ էլ՝ ճապոնական պոեզիայից: Ճապոնական պոեզիայում ավելի քիչ են զգացմունքները, ես չզգացի և գուցե դրա համար է, որ այդքան էլ տպավորված չեմ: Անսովոր էր գրելաոճը, ժանրը: Գիտեք, երևի բոլորը իրենց մայրենի լեզուներին են սովոր, ինչպես նաև ես: Այդ իսկ պատճառով էլ չեմ կարողանում պատմել կարդացածս, լսածս, տեսածս: Որոշ բանաստեղծություններ հավանեցի, լսեցի, տեսա: Դուք էլ կարդացեք և կտեսնեք:
► Ամպերը ընկերներ լինեն կարծես.
Թռչունները հրաժեշտ են տալիս
Երկնքին:
► «Աշուն է գալիս»,-
Շշնջում է սառը քամին
Ննջասենյակի պատուհանին:
Ինչ զգացի, տեսա, լսեցի, փորձեցի Ձեզ ասել: Չեմ կարող պնդել, որ չինական և ճապոնական պոեզիան ինձ հարազատ էր, բայց որ գեղեցիկ էր՝ հաստատ:
Օգտագործված աղբյուրներ՝
Մերի Երանոսյան 